Έλα να παίξουμε.......

ναι... ναι... καλά άκουσες,  έλα να παίξουμε.... έλα βρήκα παιχνίδι από τα παλιά, ξύλινο & στρογγυλό δεν ξέρω αν το θυμάσαι γιο γιο το λένε, να δες και την φωτογραφία του...

Είμαι σίγουρη πως το θυμήθηκες και σίγουρα πριν από χρόνια το είχες παίξει... 

Εγώ έχω κλάψει πολύ γιαυτό το παιχνίδι, ποτέ σαν παιδάκι δεν κατάφερνα να το ανεβοκατεβάζω παίζοντας το, πάντα το έκανα άγαρμπα και το ξύλινο ροδάκι έπεφτε κάτω με την μία!!!!!

Τα χρόνια πέρασαν το παιχνίδι ξεχάστηκε και ξαφνικά την άνοιξη εκεί που έψαχνα κάτι να βρω το παλιό μου ξύλινο γιο γιο γλίστρησε και έπεσε στα πόδια μου!!!! 

Ωπ εδώ σε έχω σκέφτηκα, τώρα που έχω μεγαλώσει θα κάτσω να ασχοληθώ μαζί σου.... θα σε μάθω που θα μου πας!!!! 

Και ναι ρε παιδιά το έμαθα... και άρχισα να παίζω μαζί του, και έσπαγα τα νεύρα σε κάποιους "μεγάλους" που ζαλιζόντουσαν με το ανεβοκατεβασμα  του γιο γιο και εγώ εκεί παιχνίδι με τις ώρες, και τότε ήταν που πήρα την απόφαση.... Θα βρω γιο γιο ξύλινα και θα μάθω στα παιδιά να παίζουν, έτσι μπας και αφήσουν το ηλεκτρονικό από τα χέρια... "

Στην Αίγινα λοιπόν βρήκα έναν υπέροχο τεχνίτη  τον Αντώνη Ασπράκη που με μεράκι  φτιάχνει πολλά πράγματα από ξύλο και μέσα σε αυτά και γιο γιο, και φυσικά μου έφτιαξε κάμποσα, αρκετά για να γεμίσω τον τόπο!!!!

Εγώ βέβαια δεν τα άφησα έτσι.... τα ζωγράφισα και σήμερα έχω να σας δείξω μερικά από αυτά, για κοιτάξτε πως σας φαίνονται???

δεν είναι σαν να σας φωνάζουν Έλα να παίξουμε????

Τα μικρά αυτά γιο γιο θα τα πάρω μαζί μου.... θα φτάσουν στην Βέροια και στην Πρωτοβουλία για το παιδί - λίγο πριν από την ώρα τους η αλήθεια είναι - για να πάρουν μέρος στο Χριστουγεννιάτικο παζάρι, 

και δεν θα πάνε έτσι μόνα τους.... τους έφτιαξα μικρά σακουλάκια από λινάτσα.....

για να τρυπώσουν μέσα....

και να προσφερθούν σαν δώρο σε μικρά ή σε μεγάλα παιδιά!!!

Είπα να επιστρέψω......

Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω..... ίσως φταίει γιαυτό το DNA μου, ίσως η δουλειά του πατέρα μου που συχνά μας ανάγκαζε σε μετακινήσεις.... ίσως.... πολλά ίσως!!!!

Πάντα λοιπόν ταξίδευα, μα και πάντα σύντομα γύρναγα στην βάση μου.....  από τον καιρό όμως που σταμάτησα να δουλεύω (σύνταξη γήρατος γράφει το χαρτί.... αλλά ας μην επεκταθούμε) μάλλον η αγάπη για τα ταξίδια έγινε "αλητεία" και εγώ άρχισα να γυρίζω από εδώ και από εκεί και να αφήνω το σπίτι μου (το blogoσπιτο εννοώ φυσικά) να πιάνει αράχνες, ποιος να το πίστευε πως το σπιτάκι μου που τόσο είχα αγαπήσει θα έκανα να το επισκεφτώ πέντε ολόκληρους μήνες.....

Σήμερα όμως είπα να επιστρέψω, να ανοίξω... να ξεσκονίσω.... να χαιρετίσω τις γειτόνισσες (ειδικά αυτές που δεν επικοινωνούσα καθόλου μαζί τους) και να αρχίσω σιγά - σιγά να στολίζω τους τοίχους του σπιτιού μου που τόσους μήνες έχουν μείνει άδειοι!!!! 

Το πρώτο καρφί το έβαλα ήδη μια και ένας πίνακας είναι επιτέλους έτοιμος να κρεμαστεί....

Τίτλος του "Οι ταξιδιώτισσες της Ερήμου".... είναι φτιαγμένος από πηλό στερεωμένο πάνω σε ξύλο και θέλω να πιστεύω πως θα σας αρέσει.

Κάπου εδώ όμως πρέπει να σας αφήσω (πιστεύοντας ότι σύντομα θα είμαι και πάλι κοντά σας) αφού σας ευχηθώ να περάσετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!!