Πορευτήκαμε μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες, σε δρόμους εύκολους μα και σε ανηφορικά μονοπάτια. Πριν από τρεις ακριβώς μήνες χωρίς καν να το καταλάβεις ο δρόμος σου έγινε Γολγοθάς, για πρώτη φορά έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη σου. Πιαστήκαμε από το χέρι και προχωρήσαμε μαζί... ξέρω δεν πονούσα όπως εσύ, όμως πονούσα πολύ γιατί από την αρχή ήξερα πως δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα, δεν μπορούσα να απαλύνω τον πόνο σου, μόνο να σου κρατώ το χέρι μπορούσα και να σου δίνω δύναμη, δεν ξέρω αν τα κατάφερα... όμως προσπάθησα. Εχθές αποφάσισες να φύγεις για το μεγάλο ταξίδι.... έμεινα πίσω να σου κουνώ το μαντίλι του αποχαιρετισμού με δάκρυα στα μάτια, όμως σου το ορκίζομαι θα είμαι δυνατή, θα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου το χαμόγελο σου φυλαχτό για να συνεχίσω γιατί η για μένα η ανηφόρα συνεχίζεται.
"Καλό Ταξίδι" αγόρι μου, εκεί που πας δεν θα είσαι μόνος, υπάρχουν διάπλατες αγκαλιές έτοιμες να σε δεχτούν........
